Benjamin Button

Η ιστορία σχετικά είναι λίγο πολύ γνωστή.
Ο Μπραντ Πιτ ειναι ένας άνθρωπος που γεννιέται γέρος στο σωμα και οσο μεγαλώνει ξανανιώνει.
Η ιδέα ήταν πρωτότυπη, αλλα επικεντρώθηκε κυρίως στο θέμα του έρωτά του με την Μπλάνσετ ( η οποία δεν σταματά να με εκπλήσσει, με έπεισε τελειως για τις χορευτικές της ικανότητες και εγινε πιστευτη σαν μπαλαρίνα) και δεν εξελίχθιηκε λίγο παραπέρα, στα προβλήματα που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει καποιος με τετοιο πρόβλημα, την ψυχολογία του αλλα και τις αλλαγες και τις δυνατότητες που θα μας έδινε μια τετοια "παθηση". 'Οσοι γερνάμε δεν λέμε πάντα οτι τα νιάτα χαραμίζονται στους νέους και στερνή μου γνώση να σε ειχα τότε;

Από την άλλη εντόπισα "κενά" στο σενάριο. Οπως τον Πιτ με μορφή και σώμα 70αρη να πηγαίνει για πρωτη φορα σε οίκο ανοχής και να "αντεχει".
Ομως το σώμα του ήταν γερικο, δεν εχει σημασία αν πνευματικά ήταν μόνο 16 χρονων.
Γεννήθηκε με γερικό σωμα και νέο πνέυμα και πεθανε μωρό με γεροντική άνοια.

Επίσης, απογοητευτικό ήταν το σημείο που εγκαταλείπει τη γυναίκα και το παιδι του γιατι δεν θελει να της γινει φόρτωμα, καθως θα γινεται όλο και πιο νεος, γιατι δεν θα μπορούσε να ήταν πατέρας αλλα "φίλος".
Και τον δειχνουν να πηγαινει ινδιες, να ταξιδευει, να, να, να, να...

Ικανότατος να μεγαλώσει το παιδί του,όμως...


Στο σύνολό του με απογοήτευσε, δεν μου άρεσε η ωραιοποίηση του φευγιού του, δεν με ικανοποίησε στις δυνατότητες που θα άνοιγε μια τετοια παθηση, αλλα και τα μείον της.
Εκλαψα σε καποια σημεία. Βρήκα τον Πιτ κούκλο ως παντα, την Μπλανσετ θεική.
Δεν καταλαβα γιατι επρεπε να υπαρχει μια σουρεαλιστική εξήγηση στην αρχη για καποιο ρολοι που πήγαινε ανάποδα, ούτε γιατι να τελειώνει η ταινία με την Κατρίνα.

(σύντομα η ταινία από εδώ)

Classic scenes